Een poos geleden heb ik de overstap gemaakt naar de Grand Prix, iets waar ik echt megatrots op ben dat we zo ver zijn gekomen. Topsport, iets waar ik altijd van droomde en mijn hele leven naar toe gewerkt heb, altijd voor volgehouden heb, bloed-zweet-en-tranen voor gegeven heb, vele offers voor gebracht heb en slachtoffers voor gemaakt heb. Maar we hebben het gehaald! Yeah! Trots! Blij!
En toen…
Een diep donker gapend zwart gat.
Haha, nee hoor, dat is een grapje! Maar toch… Het was gek! Het doel waar je altijd naar toe hebt gewerkt, is in eens geen doel meer, je hebt het behaald. En dan?
Na het genieten en het vieren van het succes had ik mezelf al redelijk snel een nieuw doel gesteld: 70% in de GP.
Een meetbaar, moeilijk-maar-haalbaar, prestigieus doel dacht ik zelf, dus hoppa! Aan de slag!
Maar toch… Het leefde niet zo. Ik trainde, deed wel echt mijn best, maar gaf ook niet het uiterste. Ik heb maar een aantal keren gestart, met ruim 63% in Delft als hoogste score. Maar voor alle onderdelen afzonderlijk heb ik een 7,5 weten te scoren in verschillende wedstrijden. We kunnen dan ook alles als het ware, er is niets dat Wendel niet kan eigenlijk. Mijn enige (en zo klinkt het alsof het niets is) moeilijkheid is om als die zevens achter elkaar op 1 lijstje te krijgen… Dat moet toch te doen zijn zou je denken, tenminste dat denk ik:-)
Toch lukte het niet.
In de verste verte niet eigenlijk! De laatste wedstrijd werd ik zelfs uitgebeld een jaar geleden omdat ik mijnheer niet bij de les kon houden, wat een afgang! Natuurlijk heeft mijn ego daar velerlei geweldige excuses voor: zijn vriendin stond op de trailer te gillen, het was 30 graden, hij was helemaal over de kook, hij bleef als laatste achter enzovoorts. Feit blijft: IK kon er niet voor zorgen dat mijn maatje zich bij mij in goede handen voelde zodat hij zich niet druk hoefde te maken.
Ik trainde verder, thuis. Ik wilde pas weer de ring in als ik het echt voor elkaar had. Niet alles net wel, net niet, aan elkaar hoeven fietsen in de proef. Meer ruggebruik, want dat is ons grootste struikelblok. Fijner in de aanleuning, want tja, als het ruggebruik te wensen over laat, dan zo ook de aanleuning. En zo nog 1000 dingen die natuurlijk allemaal nog heel erg veel beter kunnen.
Rond December was hij niet helemaal topfit, ik trainde wel, maar heel wat tandjes lager, gaf hem wat meer rust, hij werd ondersteund met supplementen en behandeld door Chantal. Langzaamaan verbeterde hij wel wat, maar het schoot niet op naar mijn zin. Verder ondernam ik niet echt actie, het had een beetje tijd nodig dacht ik. Met de start van ons online programma op 1 januari had ik het ook megadruk, dus het was wel goed zo, even de focus elders.
Wel alleen-niet alleen-toch alleen
Voor de Equirise Academy gaan we iedere maand op bezoek bij een expert passende bij het onderwerp van die maand. De tweede maand staat helemaal in het teken van Mindset en dus gingen wij op bezoek bij Laurens van Lieren. Voor ik bij Tonnie trainde, trainde ik bij Laurens. In die tijd trad hij op als gastdocent in onze trainingsweken en gaf hij al eens eerder zijn training over FLOW. Ik wist dan ook dat we voor dit onderwerp bij hem moesten zijn.
Nadat hij mijn teamleden onder handen had genomen, was het mijn beurt om eens flink wakker geschud te worden. Ik zie mijn sportieve aspiraties altijd als iets van mijzelf. Iets dat ik zelf leuk vind om te doen. Mijn hobby zeg maar. Terwijl ik toch professioneel met paarden bezig ben. Daarom vind ik dat ik daar niet alles voor mag geven.
Stevig potje relativeren
Ik kan een heel stevig potje relativeren, iets dat ik zeker zie als een van mijn krachten. Daarom ben ik dan ook niet snel uit het veld geslagen of van de leg als ik niet win, of zelfs dik verlies. “Ach, lekker belangrijk” Ik haal mijn schouders op, lach er om en ga weer door. En dit geldt niet alleen voor het rijden of verliezen van wedstrijden, maar voor meerdere aspecten in mijn leven. Ik word wel eens ‘de ijskoningin’ genoemd, waarom snap ik nooit zo goed, want zo zie ik mezelf helemaal niet. Ik denk alleen dat het geen zin heeft om in een emotie te blijven hangen, want daar verandert de situatie niet van en dus ga ik redelijk snel weer door met iets dat ik wel kan veranderen.
Keidruk heb ik het, vind ik. Een groot bedrijf, 2 kinderen, tig paarden, lesgeven, jureren, aankoop van de panden, verhuizen, honden, trainen van trainingspaarden en eigen paarden en een nieuw online business opzetten. Veel ballen die in de lucht gehouden moeten worden. En ik ben alleen. Tenminste, ik ben niet alleen, want er zijn heeeel erg veel mensen om mij heen die helpen en hun steentjes bijdragen. Maar toch, alleen. En dat is best veel.
Maar terug naar het gesprek met Laurens.
Topsport, hoe dan?
Want hierover ging mijn ‘hulpvraag’: “Hoe kan ik topsport bedrijven -want daar heb je het toch wel over als je 70% wil scoren- terwijl ik zo veel ballen in de lucht moet houden?”
Het is onmogelijk om alles te beschrijven waar we het over gehad hebben, dus voor nu beperk ik het tot het nieuwe doel dat ik mezelf had gesteld, het rijden van 70% in de GP. Laurens: “Hoe oud is Wendel nu?” “Uhhhh, uhhhhh, een Wtje, 15 of zo?” Echt erg, maar nooit bij stil gestaan dat als ik dat echt wil bereiken dat ik dan wel eens een beetje op zou mogen gaan schieten:-) In mijn ogen blijft Wennie altijd een jonge god!
Laurens liet me een hele krachtige visualisatieoefening doen. 1tje waarbij ik me voor moest stellen hoe mijn (en dat van mijn bedrijf en alles er om heen) toekomst er uit zou zien als ik door zou gaan met de manier waarop ik toen de dingen interpreteerde, hoe het eruit zou zien als ik het rijden van wedstrijden bleef zien als slechts een hobby, hoe het er uit zou zien als ik alles zo goed bleef relativeren. Men! Dat was r@k!
Want hoe kan ik nu een voorbeeld zijn voor mijn leerlingen en al die 100.000 mensen die ik zo graag wil inspireren als ik zelf niet het goede voorbeeld kan geven op zulk soort belangrijke momenten. AU!
Dat ik dat zelf niet kon bedenken…
Vervolgens liet hij me gelukkig visualiseren hoe de toekomst er uit zou zien wanneer ik mijn sportieve aspiraties eens serieus ging nemen… DAT ZAG ER ANDERS UIT! Ohhhh, ik kan het zo voor me zien! In eens leeft mijn (nieuwe) doel:-) Want dit doel gaat heel veel verder dan mijzelf. Het draait niet om mij en mijn ego om te kunnen laten zien dat ik die 70% heb aangetikt.
Dit gaat erom dat ik een voorbeeld kan zijn voor wie dan ook.
En of ik nu die 70% wel of niet haal. Of ik nu 100.000 mensen inspireer of slechts 1. Of ik nu het leven van 1.000.000 paarden kan veranderen of slechts van 10. Dat maakt niet eens uit.
Het gaat er om wie je wilt zijn, wat je wilt uitdragen en wat je veranderd wilt zien in deze wereld.
Wil jij ook uitgroeien tot een zelfbewuste en zelfstandige ruiter?
Doe je dit graag waar en wanneer het jou uitkomt online?
Of werk je graag 1:1 onder fysieke begeleiding?
Geef een reactie